Als ik een grote congreszaal binnen loop waar ik ga presenteren, dan wil ik altijd zo snel mogelijk het podium op. Heerlijk, die ruimte. Al die stoelen – nu nog leeg. De gangpaden waarlangs straks de mensen binnenstromen. De muziek, mijn stem die door de microfoon de hele zaal vult. Dat spannende gevoel dat het straks gaat gebeuren. Ik vind dat geweldig. Jij ook? Of juist helemaal niet? 

Ik vind het een belevenis om voor een groot publiek te staan. Dit zeg ik niet om op te scheppen – ik probeer het gevoel over te brengen hoe het is als je op een podium voor een tot de nok toe gevulde zaal staat. Ik vind het altijd weer bijzonder. Ook omdat het niet zo vaak voorkomt.

Podiumverlangen, mag dat wel?

In boeken en websites over presenteren lees je vaak over sprekersangst en podiumvrees. Ik ken dat helemaal niet als presentator. Ik heb eerder podiumzin. Podiumverlangen. Maar die woorden bestaan niet. Een teken aan de wand – er is geen woord als tegenovergestelde van de term podiumvrees. Wat betekent dit? Mag je wel ‘podiumzin’ hebben? Of komt er dan een corrigerend stemmetje in je op dat je waarschuwt voor ‘podiumgeilheid’? Of voor ijdelheid, eigendunk, egocentrisme en grootheidswaanzin? Ik hoor hier stilletjes de stem van mijn familie, die aanmaant tot bescheidenheid. Ik heb geleerd dat het niet goed is om jezelf op de voorgrond te plaatsen.

Met dat soort innerlijke overtuigingen sta je natuurlijk niet makkelijk op een podium te stralen. Tegenwoordig zet ik me daar met gemak overheen. En ik spoor anderen aan om dat ook te doen.

Introvert – en toch op het podium

Nu ben ik een extraverte persoonlijkheid. Dus op het podium staan bevalt mij wel. Ben jij introvert? Staat je helemaal niet graag in het middelpunt? Dan kan dat je ervan weerhouden je verhaal te doen. Terwijl je dit verhaal wel graag wilt vertellen.

Susan Chain hield hier een Ted-talk over: een prachtig pleidooi voor ‘the power of introverts’.  Susan is zelf introvert en schreef er een boek over. Ze vertelt hoe moeilijk ze de stap vond om haar boodschap met de wereld te delen. Het vraagt veel van haar om op een podium te staan – iets wat ze van nature verschrikkelijk vindt. Maar ze wilde haar verhaal vertellen. En dus zette ze de stap naar extreme zichtbaarheid. Ik ben benieuwd of ze inmiddels ook een beetje van dat podium geniet.

Podiumzin kun je máken

Moeite met het podium? Probeer er dan eens anders naar te kijken. Zie het podium niet als een grote plek waarin je zelf heel klein bent; een plek om te falen. Nee, zie het als een grote kans om een groot publiek te bereiken. Als een mooi moment waarop je veel mensen uw verhaal kunt vertellen. Geniet ervan dat je dit bereikt hebt, dat je gevraagd bent om hier te spreken. Bedenk dat je dat vertrouwen heeft gekregen – dit ontvang je niet voor niets. Wentel je in de warmte van de lampen. Kijk uit naar het applaus. Richt je op. Kortom: maak podiumzin.

Of ben je iemand die afgeremd moet worden?

Die mensen zijn er ook nog. Zij kicken zó op het podium, dat ze er niet meer af te branden zijn. Emile Ratelband is zo iemand. Hem heb ik jaren geleden tijdens een congres eens van het podium af moeten dúwen. Ze bestaan: mensen die zichzelf te graag horen praten, opscheppen over hun bijzondere avonturen en het contact met het publiek verliezen. Als je succesvol bent, ligt dat op de loer. Behoor je tot deze risicogroep, bekijk dan eens de videoclip Big Time van Peter Gabriel; een geweldige animatievideo met een vrolijke maar kritische inhoud: 

Big Time, I’m on my way I’m making it,
Big time, I’ve got to make it show yeah,
Big time, so much larger than life
Big time, I’m gonna watch it growing

Voor mij is dit een waarschuwing voor egotripping en de honger naar succes. En tegelijkertijd krijg ik van de muziek direct zin om Big Time op een Big Stage te springen. Het leven kan verwarrend zijn ;-).

Het gaat als altijd om het vinden van de balans: ga net als Susan Cain het podium op omdat je een verhaal hebt waar je mensen verder mee kan helpen. En geniet als Peter Gabriel ook een beetje van de kick die dat geeft.